Vriendje

Sinds een week of drie, vier heb ik een vriendje. We leerden elkaar kennen via internet. O, maak je geen zorgen, K. weet er van. Sterker nog, zij vindt hem ook wel leuk. Van de week vroeg ze nog: "Wanneer zie je 'm weer?" "Mwah", zei ik, "kweenie." Ik was op dat moment niet zo met hem bezig. "Regel jij anders maar een date." En dus kwam hij vanochtend, mijn vriend. Hij is punctueel, hij is altijd op tijd. Hij belde zelfs al twee keer of hij niet eerder mocht komen. Speciaal voor hem wil ik nu eindelijk eens onze deurbel-die-het-nog-nooit-gedaan-heeft vervangen. Want ik vind het eerlijk gezegd iets te eager overkomen als ik op de uitkijk zit of hij er al aan komt. Lang blijft mijn vriend nooit. Ik vermoed dat hij meer scharreltjes heeft. Laatst liet hij zich ontvallen dat hij eigenlijk ergens anders een afspraakje had. Maar het was druk op de weg en hij had geen zin om in de file te staan. Dus kwam hij eerst maar naar mij. Dat was één van die twee keren dat hij belde met de vraag of het goed was als hij eerder kwam. Ik kan het hem moeilijk kwalijk nemen, die andere vriendinnetjes. Ik wil hem toch ook maar één keer per week zien, dat is meer dan genoeg wat mij betreft. Hij neemt trouwens altijd een aardigheidje mee. Al is zijn keuze wat kadootjes betreft een beetje vreemd. De eerste keer kwam hij aan met een kant-en-klaarmaaltijd met sperziebonen en een bal gehakt. En vandaag kreeg ik een doosje muesli. Maar goed, hij probeert het tenminste. Als ik het zo om me heen hoor, zijn er weinig mannen die zo attent zijn als mijn vriendje. En hij helpt graag. Hij staat er bijvoorbeeld op dat ik hem de lege statiegeldflessen meegeef als hij weer gaat. Alsof ik me daaraan zou kunnen vertillen. Hij houdt er gewoon van om me dat soort diensten te bewijzen. Hij sjouwt ook zonder morren met zware kratten vol boodschappen. Heb ik eigenlijk al verteld hoe hij heet? Albert.