Vies

Het is een experiment. Een experiment dat gedoemd is om te mislukken, eigenlijk. Maar wie niet waagt, wie niet wint. Dus een beetje besmuikt, omdat het misschien toch te kinderachtig is, graaf ik een aantal kuiltjes en gooi daar de kersenpitten in. Je weet het maar nooit. Soms worden vanuit tot mislukken gedoemde experimenten de meest bijzondere ontdekkingen gedaan. En soms is het beste antwoord op nieuwsgierigheid gewoon maar uitproberen. Vandaar dat ik bij wijze van experiment, of misschien past in dit geval het woord opwelling beter, een dag of wat geleden probeerde vast te stellen of mijn pillen een bepaalde reuk hebben. En of ze ergens naar smaken. Ik had maar steeds een nare, vieze smaak in mijn mond. Liters water drinken, constant kauwgom kauwen en tenminste drie keer per dag mijn tanden poetsen - het maakte allemaal geen zak uit. Wat ik at smaakte nog wel zoals het moest smaken, waar ik blij om was - de meest vreselijke ziektes die ik tegenkwam op internet na het googelen op vieze-smaak-in-mond waren waarschijnlijk niet van toepassing. Het probleem was ontstaan nadat ik nieuwe pillen van de hoofdpijndokter had gekregen. Kleine korreltjes in een capsule. Net zoals mijn antidepressiva. Zomaar ineens leken die capsules me bijzonder verdacht. Vraag me niet waarom - het enige dat ik erover kan zeggen is dat ik de proef op de som moest nemen door eraan te likken en ze vervolgens één voor één langer in mijn mond moest houden dan strikt noodzakelijk. En ja hoor. Bij de hoofdpijncapsule was het raak: dezelfde smaak als de smaak in mijn mond. Maar wat dan nu? Ze bevallen zoveel beter dan de vorige pillen, deze dingen, juist doordat ze in zo'n capsule zitten. De capsule, las ik in de bijsluiter, bevat zwaveldioxine. Weet je wel, zwavel: zoals de geur van rotte eieren. Zoals de smaak in mijn mond. Vrijdag deed ik een nieuw experiment. Ik nam de pillen in met water in plaats van met mijn sinaasappelsapje. Dat had ik 's nachts uitgedokterd. Wederom kan ik het niet verklaren, maar puur op instinct leek me de combinatie van zwaveldioxine met het zuur van de sinaasappel uit den boze. En het is ongelooflijk: mijn aanname was juist. Weg vieze smaak. Life is a miracle (soms). Maar dan nu een kersenpittenexperiment - don't push your luck too hard, girlie.