Post

M. is vasthoudend. Ze stuurt hetzelfde mailtje gewoon nog een keer. Als een stil verwijt. Alsof ze zeggen wil: kan je niet eens het fatsoen opbrengen om een kattebelletje terug te sturen? Toen twee jaar geleden ons oude huis te koop stond, lag er op een dag een kaartje in de bus. Van een anoniem iemand die schreef dat het zo jammer was dat we weggingen, dat het zo fijn was om te zien dat wij zo openlijk ons leven leidden. We hadden geen idee van wie de kaart afkomstig was. Tot er enkele dagen later weer iets op de deurmat lag. Een briefje dat zo ontzettend klein opgevouwen was dat we het makkelijk over het hoofd hadden kunnen zien. De onbekende afzender was M. en ik had nog geen idee wie dat was, maar K. wel: "Volgens mij is het die vrouw die altijd zwaait als ze langsfietst." M. zat met zichzelf in de knoop, schreef ze. Ze wilde zo leven als wij, maar durfde niet. Ze wist zeker dat haar vader haar nooit meer zou willen zien. Hoe moest ze het haar kinderen vertellen? Waar kon ze andere vrouwen zoals zij ontmoeten? En was het niet erg raar dat ze er pas achterkwam op haar 40e? Ze stortte haar hele hart uit in dat zo minuscuul opgevouwen briefje. Ik vond: iemand die zo in nood is dat ze zich wendt tot vreemden, die laat je niet in de kou staan. Ik zei toch al eens dat het verhaal over de barmhartige Samaritaan het mooiste bijbelverhaal is dat ik heb gelezen - en bovendien bijna het enige dat ik nog ken. We konden haar toch tenminste vertellen dat de wereld echt niet vergaat als je ontdekt dat je lesbisch bent. Maar dat evenmin direct de zon gaat schijnen en alles opgelost is. Altijd weer die verwarde blikken en ongemakkelijke stiltes als je weer eens moet zeggen dat je man een vrouw is. De flauwe homograppen in zelfs de meest progressieve gezelschappen. Maar ook altijd weer steun en vanzelfsprekende aanvaarding uit hoeken van waaruit je het juist helemaal niet had verwacht. Met M. gaat het goed, mailt ze. Haar tijdelijke baan is vast werk geworden. De kinderen groeien hard. Ze heeft nu twee hondjes. En haar nieuwe optrekje bevalt zo goed! Het verhuisbericht hadden we toch wel gekregen? Inderdaad, en daarop had je echt de naam van je nieuwe vriend niet hoeven weglakken, hoor. Vanavond zal ik M. toch eens een mailtje terugsturen.