dinsdag 21 juli 2009

Puppy


Sinds kort houdt Hond er een nieuwe gewoonte op na: om zich, liefst midden op straat, neer te vleien en eens lekker op haar rug heen en weer te rollen. Ondertussen gluurt ze verlekkerd naar mij: ach baasje, dit is zo heerlijk - slechts met veel overredingskracht krijg ik haar weer op de been. Meestal komt het erop neer dat ik haar eerst enkele meters op haar rug achter me aan sleep. Een beetje gênant vind ik dat, maar Hond maalt er niet om. Vanmiddag was het ook weer raak. Terwijl ze glunderend lag te genieten passeerde een oudere man, die er verwonderd naar keek. Zo verwonderd was hij, dat hij zelfs van zijn fiets afstapte. "Hoe oud is die hond?" vroeg hij. Keurig meld ik hem Honds leeftijd. "Acht jaar?" herhaalt de man. "Maar dit is puppygedrag!" Ach ja. Zo baasje, zo Hond. Want het toeval wil dat ik net, totdat Hond op haar rug neerzeeg, liep te denken dat ik misschien wel vergeten ben om volwassen te worden. Dat ik zo druk was met mezelf steeds opnieuw uitvinden dat de rest erbij is ingeschoten. Nou geeft het verder niks om nog een beetje een kind te zijn zo af en toe - maar soms is het wel even lastig. Leg bijvoorbeeld maar eens op je werk uit dat je aan de late kant bent omdat je een lieveheersbeestje moest redden. Ik heb nog geprobeerd om het beestje te negeren. Kom op, MarsMania, daar hebben we nu geen tijd voor. Maar het ging niet. Ik kon het niet over mijn hart krijgen om hem achter te laten in de gang, op de voordeur, zonder een lekker luisje om op te eten of een sappig groen blaadje om op te zitten. Voorzichtig schoof ik hem in een bakje en transporteerde hem naar buiten. Versuft door deze overweldigende ervaring bleef het lieveheersbeestje zich aan het bakje vastklampen. Hup, vliegen joh, je bent vrij, je bent buiten, moedigde ik hem aan, maar hij wilde liever nog even bijkomen. Het leek me dat hij wel zijn weg zou vinden. En, kinderlijk naïef, leek het me ook dat ik hem 's middags bij thuiskomst wel ergens in de tuin zou aantreffen. Nouja, ik heb niet heel goed gezocht, maar het beestje zat me in elk geval niet op te wachten. Ik glimlach. Deze MarsMania mag ik graag.

Geen opmerkingen: