Stokrozen

Overal bloeien de stokrozen uitbundig. Dat doen ze om mij te plagen. Want overal bloeien ze uitbundig, behalve bij mij. Terwijl stokrozen ooit mijn trots en glorie waren. Niets wilde het echt goed doen bij ons oude huis. Eén hortensia redde zich heel goed en een prachtige rozenstruik ook. Elk voorjaar probeerde ik het vol goede moed weer, maar de grond was zo arm dat de tere jonge worteltjes geen schijn van kans maakten. Zelfs tijm, dat in Griekenland uit de rotsen lijkt te groeien, hield het nooit vol. En toen zag ik in Zuid-Frankrijk stokrozen. In de volle zon stonden ze op de meest lullige plekjes en toch oogden ze fris met hun mooie groene blad en bloemen in allerlei kleuren. Wit, bleekgeel en roze in vele varianten. Maar ik viel als een blok voor de zwarte stokroos. Het resultaat van slechts één zakje zaad was overweldigend. Net als in Frankrijk had ik ze een beroerd plekje gegeven: tussen de stoeptegels langs de pui van ons huis. Niet alleen ik genoot ervan, ook mensen in de straat die me prompt vroegen om wat zaadbollen. Natuurlijk, een zaadbolletje meer of minder, dat maakte mij niet uit. Op een dag kwam er een mevrouw in een rolstoel aan de deur. Ik kende haar niet uit de buurt, maar ik had haar al enkele keren aan mijn planten zien plukken. Of ze ook wat zaad mocht? Jahoor, kijk maar welke je er makkelijk kan afhalen. Wel zo netjes dat ze het toch nog even komt vragen, dacht ik nog. Op de dag dat de mevrouw mijn toestemming vroeg, nam ze nauwelijks iets mee van mijn zwarte pride & joy. Maar de volgende dag kwam ze terug. En terwijl ze met één hand haar rolstoel vooruit bewoog, ritste ze met haar andere hand mijn stokrozen leeg. Met blad en al. En allemaal.