Energiecrisis

Ongekend moeilijk vind ik het om mijn energie te verdelen. Goed verdelen is nog niet eens aan de orde. Dat is altijd het geval met schaarse goederen, geloof ik. Telkens vergeet ik om er rekening mee te houden, met die beperkte energie van mij. Het is ook altijd nog minder dan ik al dacht. Is het een wonderlijk soort optimisme die maakt dat ik mijn reserves te hoog inschat? Nou is het ook een retedrukke tijd op werk - nu de nieuwe schoolagenda's in de winkels liggen, heb ik vandaag overwogen of ik er één zal kopen. Mijn huidige agenda is namelijk veel te klein om alle afspraken in kwijt te kunnen. Een kekke smartphone kan ook een leuk idee zijn. Niet dat het dan minder druk wordt - en trouwens, op werk kan ik die drukte best goed hebben. Ik overtref mezelf, eigenlijk. En ik verbaas mezelf. Wat een kracht! Wat een energie heeft MarsMania als werkende vrouw. Tegenwoordig raak ik in een flow achter mijn bureau. Niet dat ik heel veel achter mijn bureau zit, want ik breng veel tijd door aan vergadertafels. Nog geheel in die flow fiets ik 's middags naar huis, waar ik vervolgens in rap tempo instort. Als ik dat toelaat. Het lukt vaak niet om de rondkolkende adrenaline tot bedaren te brengen. Zitten is een woord dat ik wel ken, maar het is iets waaraan ik zelden toekom. Ik dender maar door. Iedere keer als ik een stoel of een bank nader en lijk te gaan zitten, transformeer ik in zo'n duveltje uit een doosje - plop, daar spring ik weer overeind. Pff. Vandaag had ik besloten dat ik 's middags niet hoefde te werken. Het was druk genoeg geweest deze week, met lange dagen. Vraag me niet hoe, maar het lukte me thuis om zittend mijn boterhammetje op te eten. Maar ondertussen buitelden de activiteiten door mijn hoofd. Hond in het bos uitlaten. Of Hond aan het strand uitlaten? Of hond uitlaten en zelf naar het strand gaan. Of naar het tuincentrum. Of naar het winkelcentrum in het dorp. Naar de bieb. In de tuin werken?
Nee.
Vandaag niet.
En ik dwing mezelf in de energiebesparende modus op een matje in de tuin.