Uitvinding

Vroeger vond ik mezelf met de regelmaat van de klok opnieuw uit. Elk nieuw schooljaar gaf er weer gelegenheid voor. Met het kopen van nieuw kaftpapier, nieuwe schriften en een nieuwe agenda dacht ik dat ik mezelf van een andere, betere identiteit voorzag. Een zomervakantie lang liep ik iets meer rechtop, keek ik beter vooruit, wist ik zeker dat vanaf dan alles zou verbeteren. De zomervakantie leende zich goed voor het oefenen van de verbeterde versie van mezelf - in die periode was het bij ons thuis allemaal net wat minder gespannen, en soms zelfs bijna net of we toch een gezin vormden. Zodra de tijd van buiten eten voorbij was en er weer vrijuit gevloekt en gescholden kon worden brokkelde mijn nieuwe ik razendsnel af. Het wilde nog weleens helpen om de inrichting van mijn kamer helemaal om te gooien - uiteindelijk bleef ik toch altijd die domme, stomme trut wat broer 1 betrof en verder totaal onzichtbaar. Ik heb het praktisch tot een kunst verheven, het heruitvinden van mezelf. In eerste instantie vind ik het dan ook erg grappig dat een boek over borderline in de originele versie "Re-inventing Your Life" blijkt te heten. De spijker op zijn kop. Totdat ik lees dat die nieuw uitgevonden versies van mezelf overlevingstrategieën waren die een patroon zijn geworden en daardoor een valkuil. Dat had ik trouwens al wel in de gaten, maar om het dan zwart op wit te zien blijft toch rottig. Schematherapie kan me uit de brand helpen, zegt het boek. Ik leg het voor aan ggz-G. Het lijkt me zo fijn om niet meer dat gevoel van eenzaamheid en leegte te hebben, terwijl ik weet dat het niet nodig is. Plus nog zo wat van die dingen. Behoedzaam helpt G. me uit de droom. "Het is niet dat je therapieresistent bent", zegt ze. "Maar je hebt al zoveel therapie gehad - weet je MarsMania, je gaat dan weer enorm investeren en het zal echt niet veel meer opleveren dan wat je nu al hebt bereikt." Zo. Dat is wel even slikken. Ik hoopte nogal dat ik via schematherapie mezelf weer opnieuw zou kunnen uitvinden. Voorgoed. Als ik bedenk dat dit er dus niet in zit, moet ik even naar adem happen en heel, heel hard mijn best doen om niet in paniek te raken en hard te gaan gillen. Ik wil niet geloven dat het waar is. Ik weet dat G. wel gelijk heeft. Ik wil niet dat de pijn nooit ophoudt. Ik weet dat het klopt wat G. zegt. Morgen begint officieel mijn nieuwe baan. En al zit ik er al een halfjaar: een goede gelegenheid voor een kleine metamorfose. Dus niet, deze keer. Ik zal er nog een zware dobber aan hebben.