Boos

Ik kan er met mijn pet niet bij. En, eerlijk is eerlijk, ik word er steeds bozer over. "B12", mailde L. me vanwege mijn klachten over de rusteloze benen, "hebben ze ooit weleens je B12-niveau onderzocht?" Een B12-gebrek kan een heel scala aan gezondheidsklachten opleveren, lees ik op de websites waarvan L. me de links stuurde. Míjn gezondheidsklachten, om precies te zijn. Hoofdpijn, lusteloosheid, duizeligheid, depressiviteit, onrustige benen, stemmingswisselingen, vermoeidheid, paniekaanvallen, noem maar op. Omdat ik hoofdzakelijk vegetarisch eet, is het niet onwaarschijnlijk dat ik weinig B12 binnenkrijg. Bovendien, lees ik verder, houdt B12 niet van antidepressiva. En ook niet van bètablokkers. Godsamme. Weer zo'n vicieuze cirkel. Maar dat is niet wat me opwindt. Nee. Wat me eerst verbaast, en vervolgens kwaad maakt is dat geen enkele dokter, geen enkele therapeut en geen enkele psychiater me de afgelopen tien jaar, sinds ik zo'n strijd voer met mezelf, heeft gevraagd: "Zeg MarsMania, hoe zit het eigenlijk met je bloedwaardes?" Of: "Hé MarsMania, hoe zit het met jouw voedingspatroon?" Welnee. Keurig vroeg iedereen wel of ik regelmatig eet. Uiteraard geef je daarop een bevestigend antwoord, want dat is wat je dan moet doen, en in mijn geval is dat toevallig nog waar ook. Maar wat je eet, dat vraagt niemand. Wel hoeveel koffie je drinkt en zwarte thee en cola en RedBull. Hoeveel alcohol je drinkt en of je aan de drugs bent. Niet of je toevallig geen vlees eet. Of misschien alleen wit brood met hagelslag. Nooit een appeltje verorbert en van mening bent dat groenvoer alleen voor konijnen is. En of je misschien gruwt van alle zuivelproducten behalve Magnumijsjes. En daarbij onlosmakelijk verbonden bent met een pakje shag. Even ter geruststelling: ik eet echt regelmatig en gezond ook nog, ik hou erg van groente en fruit en ik rook niet. Maar toch. Waarom roept een huisarts direct dat je vast last hebt van stress als je komt omdat je zo moe bent van alles? Waarom tapt hij niet standaard een buis bloed? En hoe is het mogelijk dat geen psychiater en geen therapeut ooit nog vraagt naar je lichamelijke gesteldheid als je eenmaal in de molen van de geestelijke gezondheidszorg bent beland? Laat staan dat iemand op het idee komt die gesteldheid te onderzoeken. Eén uitzondering trouwens. J. heeft me eens geadviseerd om mijn schildklier na te laten kijken. De huisarts vond het maar onzin om me door te verwijzen naar een specialist - het was toch allemaal psychisch? "Maar als die psycholoog van je - hoe heet ze ook al weer? J.? O, nou, nooit van gehoord - als die dat zo nodig wil, dan moet het maar." Blijkbaar willen ze niks met elkaar te maken hebben, de medici, en je moet ze ook nog eens alles voorkauwen. Hallo, om wie gaat het nou? Dát maakt me razend.