Luchtje

In mijn lunchpauze mocht ik wel iets leuks gaan kopen, vond ik. De hele ochtend had ik geconcentreerd gezwoegd op een ad hoc klus – in de wetenschap dat ik precies hetzelfde werk binnen vierenhalve week wéér moet doen. Tja, dat begreep de opdrachtgever heus wel, maar ja, de wethouder. En een artikel in de plaatselijke krant deze week. Belangen. Beloftes. Yeah, right. Ondertussen dacht ik steeds maar dat ik tenminste een half jaar lang 48 uur per week zou moeten werken om al het werk dat ik heb liggen gedaan te krijgen. Er van uitgaande dat er niets meer bij komt. En dat ik geen dag ziek ben.
In die state of mind verliet ik het pand om een luchtje te scheppen. In dergelijke omstandigheden is het nodig om jezelf te verwennen. Vandaar dat ik in de leukste winkel van de stad belandde. Terwijl ik rondsnuffelde, ging de telefoon. De winkel had in één of ander blad gestaan, begreep ik. “Ja, bestellen via internet kan ook.” “O, u bent daar niet zo op thuis.” “Uw dochter wel?” “Er komen dan wel verzendkosten bij.” “Nou, uw dochter kan u vast wel helpen, mevrouw.” Al zeker 100 telefoontjes had ze de afgelopen twee dagen al gehad, zei de verkoopster. Bijna allemaal vrouwen. En wát vinden ze alles leuk. Maar waarom ze nou met de winkel niet in een andere stad zitten. “Maar u kunt ook bestellen in onze webshop, vertel ik ze dan”, zegt de verkoopster. “En weet je wat ze dan bijna allemaal zeggen?” Ik kijk haar vragend aan, terwijl ik een koelkastmagneet in mijn hand heb die van een oude computerprintplaat is gemaakt. “Ja, internet, zeggen ze dan. Maar ik mag niet op de computer van mijn man.”