Loser

Verschrikkelijk vind ik het om afspraken af te zeggen. Of om me ziek te melden. Echt, ik haat het. Van alle afspraken die ik ooit met J. had, heb ik er maar één afgezegd. De één na laatste. Omdat ik voor het intakegesprek naar de ggz moest. Dat had ik nooit gedaan als ik had geweten dat er vervolgens nooit meer een één na laatste afspraak met J. zou zijn. Het is kennelijk niets voor psychiatrische patiënten om zo trouw te zijn. Ten minste, dat maak ik op uit G.'s verbazing toen ze constateerde dat het lang van tevoren geplande evaluatiegesprek werkelijk plaatsvindt op de afgesproken datum en tijd. Dat heeft ze maar zelden meegemaakt, zegt ze. Ik ben eens gaan hardlopen toen ik net zo vaag half-verkouden en net-niet-grieperig was als nu. Dat had ik afgesproken met mezelf, omdat ik trainde voor het lopen van een marathon. En met H., met wie ik samen de marathon zou lopen. Het was bovendien een clubwedstrijdje. Na 7 km moest ik opgeven. Dat had ik bij de start al moeten doen, maar dat wilde ik niet toegeven. Nooit eerder heb ik zo stevig de griep, met hoge koorts en al, te pakken gehad als na die 7 km. Het is dus helemaal niet stom dat ik afgelopen vrijdag niet naar de borrel van mijn werk ging. En het is niet belachelijk dat ik de wandelafspraak van vandaag met L., C. en P. afzeg. Dit valt meer in de categorie verstandig. En toch voel ik me er zó schuldig over. Wat een loser ben ik. Die borrel van vrijdag, ach, dat was misschien nog tot daar aan toe. Maar dat ik vandaag mijn vriendinnetjes laat barsten - je moest je schamen, MarsMania.