Kluizenaar

Ik ben wel vaker alleen thuis. En daar heb ik geen enkele moeite mee. Integendeel, zou ik zelfs bijna zeggen. Maar nu K. pas zondagmiddag weer terugkomt, lijkt het veel stiller in huis dan anders wanneer ik alleen ben. Stiller en leger en veel te groot voor mij en Hond. Terwijl ik plannen genoeg had, voel ik me onverwacht totaal verloren. Daar zit ik dan in een hoekje van de bank met een pot thee, twee tijdschriften en een boek, klaar voor het grote genieten - maar in plaats daarvan voel ik me sip en biggelt er een traan over mijn wang. Ik ben al bezig om de kussentjes op de bank zo te schikken dat ik kan gaan liggen om te slapen: mijn favoriete methode om de tijd door te komen als ik het allemaal niet meer weet. Een methode die ik verdorie al een hele tijd niet meer nodig heb gehad, dus daar gaan we niet aan beginnen, MarsMania! zeg ik streng tegen mezelf. En je gaat hier ook niet een partijtje zitten treuren, ben je nou helemaal gek geworden. Oké, oké, ik zit alweer rechtop. Gelukkig is één van de tijdschriften lekker dik, al die pagina's heb ik hard nodig om mijn stemming tot een aanvaardbaar niveau terug te brengen. Als ik alle 142 bladzijden heb gehad, is het tijd om Hond uit te laten. Om me niet opnieuw alleen te gaan voelen, doorkruis ik het dorp van links naar rechts en van noord naar zuid en weer terug, en kies ik niet voor de stille bosroute. Niet dat het veel uitmaakt, want praktisch iedereen is op vakantie en de straten zijn uitgestorven. Toch lukt het om een persoon te groeten en om met een ander een grapje over zijn hond en Hond te maken. Weer thuis haal ik nog even grondig de stofzuiger door de woonkamer en dan moet het maar weer gaan, besluit ik. Sombermans heeft zich maar koest te houden. Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ergens word ik hiervan ook wel een beetje blij. MarsMania blijkt toch niet heel graag een kluizenaar te willen zijn.