Gebak

Met een zware tas vol gebak kom ik de winkel uit - ik ga afscheid nemen van mijn collega's bij inburgering - als een vrouw me aanspreekt. "Mevrouw, weet u waar hier de straat met winkels is?" Ze heeft een paniekerige blik in haar ogen. Schuin achter haar staat een jonge meid. "We zoeken een winkel waar ze positiekleding hebben." Nee toch. Is het zo erg? Met mijn vrije hand probeer ik onopvallend aan mijn buik te voelen. Zo dik ben ik toch niet? Ik kijk naar het meisje. Ze kijkt terug met een blik waarmee ze zich lijkt te willen verontschuldigen voor - ja, voor wat eigenlijk? Dan zie ik dat ze zwanger is, het jonge meisje. En behoorlijk ook. Ik heb er verder geen verstand van, maar het lijkt me dat ze in deze toestand allang één en ander in de kast moet hebben liggen. Is de paniekerige vrouw haar moeder voor wie het meisje tot vandaag haar zwangerschap verborgen heeft weten te houden? Of is ze weggegaan bij de aanstaande vader, zonder wat dan ook mee te nemen, en vindt moeder het nodig om in allerijl zwangerschapskleding aan te schaffen? Ondertussen pijnig ik mijn hersens voor een winkel waar het kind terecht kan. Het is toch wonderlijk dat ik eruit zie als iemand die daar verstand kan hebben. Of ben ik gewoon het eerste betrouwbaar ogende en misschien-wel-alles-van-winkels-wetende type dat ze tegen komen? Ik prik nog maar eens met mijn vinger in mijn buik. Nee, die kan echt niet de oorzaak zijn van de vraag. Hoop ik. 's Middags, na het afscheid van inburgering, ontdek ik waar mijn buikje vandaan komt. Niet van gebakjes die op mijn werk te pas en te onpas voor je neus gezet worden. Ik mis gewoon de ettelijke in hoog tempo afgelegde loopjes naar de spreekkamer en terug - toch gauw een kilometer per dag.