Zumba

Ze zeggen dat je je dromen moet visualiseren. Daardoor zou je ze makkelijker kunnen waarmaken. Als dat opgaat voor dromen, dan kan je dat misschien ook toepassen op vage plannen, bedenk ik. Toch? Een droom die ik werkelijkheid wil laten worden, heb ik namelijk niet zo één twee drie bij de hand. Terwijl ik er zo af en toe wel over zit te peinzen of ik misschien wat moet gaan sporten. Dit in het kader van mijn buik die me letterlijk en figuurlijk in de weg zit. Vermoedelijk is het heel leuk om nieuwe kleding te kopen omdat je een maatje geslonken bent. Maar niet als je in omvang bent toegenomen. En was ik nou maar een snoepkont. Dan kon ik op dieet. Nu kan ik niets beters bedenken dan beweging. Dus sport. Het afgelopen weekend heb ik een aantal sportscholen een virtueel bezoekje gebracht. Erg blij van de aanblik van die glimmende fitnessapparaten werd ik niet. Maar goed, part of the deal, denk ik dan nog. Gauw door naar de beschrijvingen van bodyshape, bodycombat, RPM, bodypump, zumba en nog veel meer van dit soort begrippen. Ik doe mijn uiterste best om mezelf bezig te zien op "opzwepende muziek", maar erg succesvol is deze visualisatieoefening niet. En het houdt helemaal op als ik de abonnementsprijzen zie. Door naar de volgende voorstelling. Hardlopen. Met gemak zie ik voor me hoe ik er ooit hardlopend uitzag. Met mijn oranje shirt in Parijs. In de sneeuw op de Van Brienenoordbrug. Over de zeven heuvelen van Nijmegen. Ik krijg het ook voor elkaar om me in te beelden hoe ik er nu zou uitzien in mijn running outfit: lang niet zo strak als toen. En als ik mezelf rennend voorstel, wordt het nogal pijnlijk. Sjokken is een meer toepasselijk woord en verder treed ik liever niet in details. Sinds gisteren heb ik een prachtig knalroze springtouw. Ik hoef geen enkele moeite te doen om wat dan ook te visualiseren: de kleur doet pijn aan mijn ogen. Ik hoop dat nog geen vijf minuten springen zoden aan de dijk zet. Want langer red ik het nog even niet. En dat had ik me dan weer heel anders voorgesteld.