Vrijdag

Juist nu ik for once and for all gestart ben met een serieus tegenoffensief, breidt de rusteloosheid zich uit naar mijn bovenbenen. Godverdomme. Even word ik overvallen door zelfmedelijden. Waarom ik? Waar heb ik dit allemaal aan verdiend? Tegelijkertijd stel ik vast dat het nerveuze spiertrekkinkje onder mijn linkeroog er nog steeds is. Overbodig om te vermelden dat het pas 6.00 uur 's ochtends is op mijn vrije dag. Vanzelfsprekend ben ik nog doodmoe. Ik had net zo goed niet kunnen gaan slapen. Dan had ik eindelijk eens mijn werkkamertje kunnen opruimen. Mijn boek kunnen uitlezen. Mails kunnen beantwoorden. De hoes voor het kussen op de tuinbank kunnen afmaken. Foto's kunnen uitzoeken om te laten afdrukken. Het huis kunnen dweilen. Bijvoorbeeld. Maar wat je ook opzoekt over restless legs. Over borderline. Over PTSS. Over migraine. Over slaapproblemen. Over depressies. "Leef een geregeld leven. Ga steeds rond dezelfde tijd naar bed." Vandaar. Ondertussen is het 7.35 uur geworden. Ik heb ontbeten. Ik heb de krant van voor naar achteren gelezen. Ik heb K. uitgezwaaid die naar haar werk ging. Ik heb een potje patience gespeeld (niet uitgekomen). Ik heb Hond geaaid. Ik heb een folder over een feestweek in de stad gelezen. Ik heb nog een potje patience gespeeld (weer niet uitgekomen). En ik heb een potje gejankt. Van uitputting. De dag moet nog beginnen.