Oké, het is genoeg geweest. Ik heb echt mijn best gedaan om ze te tolereren - ook al streken ze met tien of meer tegelijk en met veel herrie neer in mijn tuin. Ik heb heus geprobeerd om het zwarte verenkleed te waarderen en de staalblauwe ogen mooi te vinden. Tja, zeg nou zelf, het geeft toch geen pas zo'n krijsende Vlaamse gaai die net zo goed al het kleine grut verjaagt wel welkom te heten, alleen maar vanwege een stel mooie kleurtjes. Of de grote bonte specht - dat knalrood is intrigerend, maar echt knap is hij nou ook weer niet. Toch? Of de duif, een Turkse tortel geloof ik, het speelkameraadje-zonder-dat-hij-het-zelf-beseft van Hond. Lomp en traag en een beetje dom. Gisteren had ik bijna nog een jong mee naar huis genomen dat versuft en verlaten in het bos op de grond zat. Ze schijnen heel pienter te zijn en ik heb me laten vertellen dat je ze makkelijk tam kan maken. Dat spreekt zeer tot mijn verbeelding. Maar dan moeten ze Hond en mij niet gaan aanvallen als we kennelijk in de buurt van een nest zijn. Zo'n duikvlucht recht op je gezicht af - dat werkt beslist op de zenuwen. Damn. Dan is het in één keer gedaan met al mijn welwillendheid.
Klotebeesten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten