Gelukt

Toen ik vijf jaar geleden bij de afdeling inburgering ging werken, wist ik zeker dat dat het was voor de rest van mijn leven. Na anderhalf jaar deeltijdbehandeling in het gekkenhuis wilde ik maar één ding en dat was gezond blijven. En ik was ervan overtuigd dat ik opnieuw depressief zou worden als ik weer beleidswerk zou gaan doen. Ik had in dat werk eerst een baas gehad die liever aan zijn pijp zat te lurken en eindeloze en oeverloze filosofische discussies voerde, dan ooit één van mijn notities of adviezen te lezen. De dame die na hem mijn leidinggevende werd, las evenmin de stukken die ik in opdracht van haar schreef. Toch wist ze altijd zeker dat het niks was, wat ik op papier had gezet. "Hoe kan je dat nou weten?" vroeg ik op een dag. "Als je nou eerst eens doorneemt wat ik heb geschreven?" Die opmerking viel niet in goede aarde. Ze verhinderde me om de kamer te verlaten door met haar stoel voor de deur te gaan zitten totdat ik toch haar kritiek had aangehoord. Onder die omstandigheden was het niet heel moeilijk om te verpieteren achter mijn bureautje. Dus was het een superkans toen ik bij inburgering lekker praktisch aan de slag kon. Maar soms kriebelde het. Steeds vaker. Jeukte het. Gauw riep ik mezelf dan tot de orde: "Nee MarsMania, niet teveel willen, het is toch goed genoeg zo, take it easy." Ha! Vandaag is het geformaliseerd, zoals dat dan heet. Opgebouwd van vier naar tien naar 24 naar alweer bijna 32 uur: adviseur informatievoorziening. Op het schoolplein klinkt een instrumentale versie van I did it my way. En zo is het maar net.