Ik kan niet ontkennen dat het bezoek aan het flessenvrouwtje me flink bezighoudt. En niet alleen de vraag wat er zou kunnen broeien. Overigens schijnt het te broeien sinds maart, heeft mijn arm verteld. Of ik toen misschien gevallen ben, of me gestoten heb, wil de acu-dame weten. De Char-methode. Natuurlijk stoot ik steeds mijn neus en val ik in het zoveelste diepe zwarte gat en ongetwijfeld is dat ook in maart gebeurd - welke maart had je willen horen, 2009? 2008? 2007? De openhartigheid van mijn arm verbaast me nog steeds - keurig gaf hij met een kleine beweging of juist door stil te liggen antwoord op alle vragen. Bezorgd vraag ik me af wat mijn benen met al hun geschop me dan te pas en te onpas proberen te vertellen. Doorgaans zijn het hele verhalen, nooit slechts een korte dienstmededeling: "Hé MarsMania, je hebt je dekbed niet goed ingestopt bij het voeteneinde", ofzo. En ik probeer ze steeds maar de mond te snoeren, die pootjes van mij. Ik leg ze het zwijgen op door ze in een kussensloop te rollen. Of ik laat ze niet eens uitspreken maar slinger ze uit bed, hup, zonder pardon de koude vloer op. Wie weet welke belangrijke informatie ik hierdoor gemist heb. En potverdorie, dan ga ik speciaal voor mijn benen naar een acupunctuurmevrouw, en dan komen ze nog niet aan bod. Nee, zo word ik nooit vrienden met ze. Misschien moet ik deze dorps-Char toch verder links laten liggen, benen, wat zeggen jullie daarvan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten