Heks

Zo. Het roer gaat om. Na wéér een klotenacht met voortdurend spartelende benen en nachtmerries, een nacht waaruit ik wakker word terwijl ik godverdomme roep, is het mooi geweest. De hele dag op de been zijn in Venetië bleek afdoende tegen de onrustige benen, maar niet tegen nachtmerries. Hele dagen lopen behoort echter niet tot de mogelijkheden in mijn dagelijks leven. Meer dan 40 km fietsen had noch op de benen, noch op de dromen effect. En van de psychiater moet ik de hoofdpijnpolidokter volgende week maar vragen om pillen voor die pootjes van me. Nou, thanks, but no thanks. Ik ben er klaar voor en zodra de klok een beschaafd tijdstip aangeeft, bel ik mevrouw de acupuncturist. Bij wie ik, tot mijn schrik en verrassing, vandaag nog terecht kan. De acupunctuurmevrouw bewoont een aardig optrekje op een minuut of vijf lopen van huis. In de wachtkamer ontdek ik geen al te enge lectuur. Ja, ik ben bang. Ik vond de poweryoga destijds al alternatief, en nu begeef ik me in wel heel zweverige sferen. Het is dan ook een opluchting als een normaal uitziend meisje de spreekkamer verlaat. De acu-dame draagt geen vreemde gewaden. Maar ze doet naast acupunctuur wel aan applied kinesiology en psychokinesiologie - whatever it is. En ze heeft het over kleurenpiramides van de sjamanen en ijsbergen. Mechanische, chemische, emotionele en elektromagnetische klachten. Zonder er verder veel woorden aan vuil te maken, laat ze me plaatsnemen op de behandeltafel. Gelukkig hoef ik alleen maar mijn schoenen uit te doen. Ze vraagt aan mijn arm of de restless legs het hoofdprobleem zijn. Nee, zegt mijn arm. En ook zegt mijn arm dat alleen acupunctuur weinig zin heeft. Voor een second opinion wendt de mevrouw zich tot de flessen. De flessen vinden hetzelfde als mijn arm. De flessen verklaren dat ik van de eerste rij van de spulletjes op de vensterbank iets uit het zoveelste potje links moet hebben, één pilletje slechts. Selenium. Dat kan geen kwaad, leer ik later van internet. Vervolgens zegt mijn arm dat de tweede afspraak pas volgende week moet plaatsvinden en dat ik moet nadenken over wat er in mij broeit. Nooit geweten dat ik zo'n praatgrage arm heb. Ondertussen heb ik alle staten van paniek bereikt. Waar ben ik in godsnaam beland? Nouja. Baat het niet, dan schaadt het hopelijk ook niet. Lieve arm, zal je het volgende week eerlijk zeggen als mevrouw de acupuncturist eigenlijk een heks is?