Zuur

Foto: Parc André Citroën, Parijs (gemaakt door MarsMania, 2002)

Toch heb ik er na 41 jaar nog steeds moeite mee om te geloven dat die twee wereldvreemde mensen die bij mijn broertje de tuin instrompelen, anderhalf uur later dan verwacht, werkelijk mijn ouders zijn. Kijk, dat mijn vader niet weet wat een DS is, daar kan ik nog inkomen. Ik ben ook niet thuis in de wereld van spelcomputers. En misschien is het niet heel raar dat hij dan maar een verhaal begint over de DS die hij wel kent: die van Citroën. Het levert mij zelfs een leermoment op. Mijn nieuwe schoonzusje reageert uiterst nonchalant op het verhaal, bijna letterlijk zie je het haar ene oor ingaan en het andere oor uit. Haar enige reactie is het echoën van het woord Citroën. Die nonchalance, daar wil ik wel wat van hebben. Op de DS van mijn opgetogen bijna 8-jarige nichtje reageren mijn ouders met opgetrokken neus. Om vervolgens het kind vier cadeaus te geven waar ze, ik citeer, "tenminste wel echt iets aan heeft". Waarop het kleine feestvarken met haar DS naar de woonkamer vertrekt. Ook voor mijn andere nichtje wordt een cadeautje tevoorschijn gehaald, maar niet zonder er een voorwaarde aan te verbinden: "Je snapt wel dat opa nu elke dag in de brievenbus kijkt of er al een kaart van jou ligt!" Het klinkt te serieus voor het meisje om er om te kunnen lachen. Uit het pakpapier komt een maak-je-eigen-wenskaartsetje, dat de 6-jarige verwonderd bekijkt. Waarom zitten er geen stickertjes met elfen, feeën, prinsesjes en dieren bij? Snel zoekt ook zij haar toevlucht tot de woonkamer. "Ach!", roept mijn moeder op dramatische toon uit tegen mijn schoonzusje, alsof het ineens ter plekke in haar opkomt, "vorige week ben ik helemaal vergeten om je een macchiato aan te bieden!" "Hè?" is alles dat schoonzus zegt, en ze haalt haar schouders op. Er volgt nog een sneer van mijn vader over de door mijn broertje en schoonzusje ingehuurde makelaar. Over het opblaaszwembad van de kinderen. Over de kleding van het oudste meisje. Over het feit dat broertje ze koffie aanbiedt. "Nu nog? Met deze hitte?" Over "die aannemer van jullie" - hij kijkt K. en mij aan - die geen offerte opstelde voor het timmeren van een schutting. Get real zeg, wie huurt een aannemer voor een schutting? Deze veroordelende en normerende mensen - nu ze in rap tempo echt ouder worden, kunnen ze misschien maar beter snel vertellen dat ik er toch geen van hen ben.