Zaterdag

Tot nu toe is het goed gegaan. Ik was beducht voor al die vrije dagen, van Goede Vrijdag tot en met Tweede Pinksterdag. Sinds de totale ontregeling op Gran Canaria ben ik er niet gerust op als er teveel anders loopt dan gebruikelijk. Ik heb al genoeg aan mijn innerlijke chaos. Maar ik mag niet klagen. Alleen Pinksteren nog te gaan en pas vandaag ben ik voor het eerst het spoor bijster. Ondanks de twee kranten met zaterdagse bijlagen weet ik niet meer welke dag het is. Vanwege het mooie weer eet ik mijn ontbijtje buiten op. De lucht is prachtig blauw en het ruikt kruidig dankzij de tijmplanten - ik kan me alleen niet herinneren dat ik op vakantie ben gegaan, waar in Griekenland ben ik beland? Het is stil in de wijk, ik hoor alleen wat mussen en koolmezen en een enkel kinderstemmetje. Het klinkt als hoogzomer, als iedereen weg is, op een paar arme achterblijvers na. Zoals vroeger thuis, als de hele buurt uitgestorven was, en de bejaarden vanwege de hitte in hun kamers in het nabijgelegen verzorgingshuis bleven en wij zo stil mogelijk moesten doen zodat mijn vader kon werken. Hij maakte jarenlang het rooster voor zijn school, met de hand nog, en met heel veel gevloek en spanning. Zelfs in het bos lijkt het vandaag anders, ik herken nauwelijks waar ik loop. Ik wil vluchten maar dat mag niet van mezelf. Gelukkig kan ik al snel constateren dat ik vandaag misschien gek ben, maar dat er mensen zijn die gestoorder zijn. Zoals de motorrijder die hard schreeuwend, zigzaggend en met beide armen wild zwaaiend bumperklevend achter een auto rijdt, om die zodra het kan op zeer hoge snelheid over rechts in te halen. En niet alleen mijn eigen wereld is tijdelijk onbegrijpelijk. Ook die van buurman T. snap ik niet. Met twee ladders bouwt hij een wankel ogende stellage bij zijn dakkapel, die al ruim een jaar in de grondverf staat. Om vervolgens zeer langdurig het houtwerk van zijn schuur te gaan schuren. Ik weet al weer hoe het zit. Een gemiddelde zaterdagmiddag in onze achtertuin.