Weer

De voorbereidingen zijn praktisch hetzelfde. Hond gaat naar de kennel. Ik stofzuig nog eens een extra keer. De wasmachine draait de hele dag. Toevallig moet ik naar de apotheek. Nog gauw een paar boodschappen. Het stapeltje niet-te-vergeten-spulletjes groeit. Er zijn ook verschillen. Het is maar voor één nachtje in plaats van tien dagen. We gaan gewoon met de auto. We hoeven niet midden in de nacht op te staan. Dus. Toch ben ik zenuwachtig. Een weekend naar Friesland herinnert me meer dan ik verwachtte aan Gran Canaria. O, wat een ergerlijk hoofd heb ik toch. Kijk naar buiten, MarsMania, schreeuw ik naar mezelf. Deens weer noem je dit altijd! Denk toch eens aan die vakantie en zit niet zo te kniezen. Die fietsreis jaren terug met die ene dag dat het zo hard waaide dat we met moeite vijftien kilometer verder kwamen. Met die camping waar het wemelde van de muizen. Ze rukten het eten bijna uit je hand. Terwijl we ze onder de tent voelden lopen, gingen we gewoon slapen. En die andere camping die gerund werd door een oud heksje. Was het daar dat die man op Hollandse klompen wilden faxen? Of was dat waar die mensen waren met die basset hounds met oren die tot op de grond hingen? Hoe dan ook. Steeds was het van dat prachtige, heldere, ruime weer met die voortjagende wolken en mooi zonlicht. Zoals vandaag, hier, thuis. Nee, daar denkt MarsMania niet aan. Ik snap dat hoofd van mij niet.