Milaan

Als je lachtherapie nodig hebt, dan kan ik je een bezoek aan mijn dorp aanraden. Soms hoef je alleen maar een korte wandeling te maken, soms is het tijdens het winkelen raak. Je hoeft er hoe dan ook zelf vrijwel niets voor te doen. Er zijn slechte nachten en minder slechte nachten, soms is er zowaar een best redelijke nacht en vannacht had ik een flutnacht. Om te beginnen kon ik al niet in slaap komen. En toen ik eenmaal sliep, leek daarvan het enige doel te zijn om zo snel mogelijk weer wakker te worden. Trappend en draaiend met mijn benen - het lijkt steeds erger te worden en van gracieuze dansbewegingen is allang geen sprake meer. Dus hup: dekbed volgens de vietnamese loempiamethode om mijn benen heen. Het werkt perfect, onmiddellijk kalmeren ze. Mooi, kan ik weer in slaap vallen. Mais non. Mijn hoofd voert mij terug naar een andere tijd waarin ik ook strak opgerold in mijn dekbed lag. Niet vanwege schoppende benen, maar om mezelf te beschermen tegen mijn vaders handen, die mij onder mijn pyjama overal grepen terwijl hij zo over me heen leunde, dat ik geen kant op kon. Hij noemde het de kieteldood en pas als ik hard en vaak "Genade heer!" had geschreeuwd, was het voorbij. In de boekwinkel vraagt een keurige dame naar een recent verschenen boek dat over de watersnoodramp gaat. "Bedoelt u het boek van Launspach?" vraagt de verkoopster. "Hij heeft er onlangs een boek over geschreven." Nee, nee, weet de dame zeker, niet Launspach, het moet van een vrouw zijn. "Van een vrouw..." aarzelt de verkoopster. "Weet u dat zeker?" Ja, de dame weet het zeker, een vrouw, want ze was pas nog in Milaan, bij een lezing van haar. De stem van de vrouw schiet steeds meer uit en ze praat harder dan nodig. Een tweede verkoopster schiet voorzichtig te hulp. "Bedoelt mevrouw misschien Margriet de Moor, van De verdronkene", zegt ze tegen haar collega. "Maar dat is al oud", reageert die. "Nee, nee, ze was niet oud!" roept de dame uit. "Ze was nog best jong!" Een korte stilte. "Uhm - het boek bedoelde ik", zegt de verkoopster dan. "Dat is al wat ouder. U zocht een nieuw boek." Toch gaat het om dat boek. "O, is dat niet nieuw", klinkt de stem van de dame, een beetje uit de hoogte, een tikkeltje beledigd. En dan vraagt ze om een titel van Nooteboom. "Maar dat is een mán", zucht de verkoopster. Ja, dat weet ze zelf ook wel, bitst de dame. Maar ze was in Milaan, bij een lezing - lachtherapie dus. Doen.