Onderweg

Van collega I. krijg ik een chocotoff. Lekker voor op de terugweg naar huis. Om lang, heel lang van te genieten, zoals de reclame zegt. Vroeger bij ons thuis was er een streng snoepbeleid. Dat was misschien de geest van de jaren 70, want ook op de lagere school was snoep taboe. Met als gevolg dat de juf trakteerde op koude stukjes bloemkool op een prikkertje met een blokje kaas en een plakje augurk. Het snoepregime van mijn moeder bestond uit één snoepje per dag. Die zaten in een blikje waarin oorspronkelijk toffees hadden gezeten. Het blik stond in de auto en de auto werd gebruikt om ons tussen de middag van school op te halen en weer terug te brengen. Renault 4's hadden we in die tijd altijd, met een achterbank die erg hard was en waar in het midden een ophoging onder de bekleding zat, een ijzeren stang vermoedelijk. Op die plek moest ik altijd zitten - ik was in leeftijd immers ook de middelste. Lekker zat dat niet. Broer 1 mocht ik absoluut niet aanraken, dan sloeg hij me. En ik had als kind veel last van wagenziekte. Het snoepje van de dag werd uitgedeeld als we weer op school werden afgeleverd - ik met een bleek smoeltje door de misselijkheid en met een linkerarm, de kant in de auto van broer 1, pijnlijk van zijn vuisten: dat snoepje smaakte me nooit erg lekker. Gelukkig richtte de school in het één na laatste jaar dat ik er zat het rooster zo in dat alle kinderen tussen de middag moesten overblijven. Hoewel dat wat het geweld van broer 1 betreft wel iets te laat kwam - die ging toen net naar de middelbare school. Voor de chocotoff van I. hoef ik geen ontberingen te doorstaan. Ik krijg 'm gewoon zomaar. Ik doe er drie kilometer mee.