Rokjes

Vorig jaar op 5 mei bedacht ik wandelend over de vrijmarkt het plan om een jaar lang rokjes te maken van het type one size fits all, om die dit jaar op de markt te verkopen. Het was een zonnige dag, en ik voelde me energiek en vrolijk en beter dan nu. Korte tijd later, nog altijd was het zonnig en warm, en het zal Hemelvaart of Pinksteren zijn geweest, was er van die energieke vrolijkheid niets meer over. Eindelijk zou ik gaan overstappen op andere anti-depressiva, iets dat al maanden op stapel stond, maar de psychiater waar ik bij beland was, liet het afweten. De nieuwe psychiater L. vond dat ik me moest laten opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis om de afbouw en vervolgens de opbouw van de medicatie in goede banen te leiden. Vooral de periode tussen de af- en de opbouw vertrouwde ze niet wat heftigheid betrof. Ik moest er maar goed over nadenken, zei ze. Jezus, was ik er zo slecht aan toe? Geschokt belde ik J., die het nog een goed idee vond ook. Tot die dag had ik het begrip ontreddering nooit goed kunnen plaatsen, maar dat was hoe ik me voelde: volslagen ontredderd. Koortsachtig zocht ik op internet naar alternatieven en even koortsachtig naaide ik ter afleiding een one size fits all rokje in elkaar dat veel te groot werd en dat ik slechts één keer droeg. Een week later had ik de volgende afspraak bij psychiater L. Volgens haar had ze nooit gezegd dat ze me wilde laten opnemen. "Welnee joh, ben je gek! Daar is echt geen sprake van." Natuurlijk was ik opgelucht, maar sindsdien ook wantrouwig. Hoe gek ben ik dat ik haar zo verkeerd kon begrijpen? En hoe gek was ik volgens J., die zo vlotjes mee ging in het idee van een opname? Een jaar lang kwamen deze donkere zonnige dagen niet meer in voor in mijn herinneringen. Totdat ik vanochtend over de markt slenterde en vervolgens achter de naaimachine kroop. Niet om een one size fits all rokje te maken. Dat nooit meer.