Rage

K. ziet al helemaal voor zich hoe wij een rage ontketenen in de straat. In haar visioen doet iedereen binnenkort mee. Eerst de Engelse vader en zijn vrouw, zodra de kinderen in bed liggen. De babyfoon zetten ze op het bankje. Algauw volgt de man met het halfkale eivormige hoofd zijn voorbeeld. Die moet meer moeite doen om zijn vrouw te overtuigen. Ook zij nemen de babyfoon mee, maar die zetten ze op een ander bankje om geen storing op de lijn te krijgen. De Lada Niva-man is er als de kippen bij om te kijken wat er gaande is. Niemand besteedt aandacht aan hem. McKlusky voegt zich bij het gezelschap. Hij heeft een met aluminiumfolie afgedekte schaal bij zich. K. en ik dachten al een tijdje dat we hem beter McKitchen konden gaan noemen. Niet alleen omdat de keuken de enige ingerichte ruimte in zijn flat lijkt te zijn, maar ook omdat we hem vooral daar bezig zien. Terwijl we midden in een geweldige serie zitten, zie ik K.'s ogen afdwalen en haar mond openvallen. Ik volg haar blik en zie de nudisten, keurig gekleed trouwens, aan komen lopen. Dus hij heeft toch een vrouw, en zijn vrouw heeft geen straat- of pleinvrees, noch een lichtallergie. Althans, dat blijkt dan nu. Weer hoor ik een deur open en dicht gaan. Het is de oudere mevrouw die altijd van top tot teen in het zwart gekleed is, zelfs als ze in het zonnetje in de tuin zit. Of misschien juist als ze in de zon zit - alleen dan zie ik haar. Ze geeft een speelse tik op de schouder van McKlusky. "Jij speelt met mij", zegt ze. McKlusky probeert haar eerst nog een hapje in de maag te splitsen, maar ze wil er niets van weten. "Eerst presteren, jochie", plaagt ze hem. Vanaf haar balkon roept de Surinaamse dame: "Ik heb reuma! Anders deed ik heus mee hoor!" Het hek is van de dam. Links en rechts hoor ik deuren slaan, opgewonden stemmen naderen. Het begint zelfs een beetje te druk te worden op het plein om nog lekker uit te kunnen halen. Het meisje dat altijd tegen de muur tennist staat verbijsterd te kijken. Is dit normaal? Je ziet het haar denken. Ja, K. laat haar fantasie over de badmintonrage de vrije loop. En dat al na pas één keer nog geen twintig minuten badmintonnen op het verder verlaten schoolplein.