Onweer

Op straat kom ik her en der door de wind afgerukte takken tegen. Zelfs een door blikseminslag in tweeën gekliefde boom. Bij mij is de schade beperkt gebleven tot één omgevallen tuinstoel, één afgeknapt berkentwijgje, een stuk of wat omgewaaide pioenrozen en één onuitgeslapen MarsMania. Wat dat laatste betreft vorm ik geen uitzondering. Op werk zitten mijn kamergenoten en ik gedrieën een hartstochtelijk potje te gapen. Het was dan ook wel een heel donder- en bliksemspektakel gisteravond en vannacht. Zelfs de altijd zo stoïcijnse Hond kwam maar al te graag zenuwachtig hijgend tussen K. en mij in bed liggen. Ik neem aan dat ik als kind bang was voor onweer, zoals vrijwel elk kind dat was. Maar de enige onweersbui die ik me van vroeger kan herinneren is er één die losbarstte tijdens een vakantie in Frankrijk. Ik denk dat ik een jaar of 8 was en zoals altijd hadden mijn ouders een huis gehuurd in één of ander afgelegen gehucht. Op een avond hadden mijn vader en broer 1 een speurtocht georganiseerd. Dat het aardedonker was, was voor een angstig aangelegd kind als ik al niet zo leuk; dat we ergens onderweg verstrikt raakten in een donkere lap stof die over de weg hing en opgeschrikt werden door spookgeluiden die op een cassetterecorder waren opgenomen, kon me al helemaal niet bekoren. En toen brak er ook nog een hevige onweersbui los. Snel werden we naar het vakantiehuis gedirigeerd en daar pal voor het raam gezet om naar het natuurgeweld te kijken - we kregen een soort pastei , herinner ik me, die me niet erg smaakte. Pats! Met een harde klap en een knetterend geluid sloeg vlak voor ons huis de bliksem in een bovengrondse elektriciteitsdraad. Een vonken spetterende vuurbol vormde zich om de kabel en zoefde van rechts en links. Je zou van minder al bang worden. Het is dat ik inmiddels heb geleerd dat je bij bliksem niet alleen het open veld en hoge bomen moet mijden, maar ook uit de buurt van ramen moet blijven. Anders had ik vannacht wel graag met mijn neus tegen de ruit gedrukt naar buiten staan kijken.