Excuses

Volgens K. is de hardloopwedstrijd van L. geen excuus om weg te blijven van het feestje van mijn ouders. En zoiets vond L. zelf ook. Jammer. Ik had het idee dat ik zo'n beetje het ei van Columbus had uitgevonden. Het zal niemand verbazen dat ik als een berg op zie tegen dat feestje. Al sinds mijn ouders half april in een mailtje mededeelden dat zij komende zondag hun verjaardagen vieren. Eén zin besteedden ze eraan. Geen: we vinden het leuk als je komt. Of: we hopen dat je kan komen die dag. Niet eens: we nodigen jullie uit voor ons feestje. Alleen maar: op 17 mei is er een samenzijn vanwege onze verjaardagen. Ik krijg daarbij niet het gevoel welkom te zijn op een gezellige fuif. Of is dat raar? Toen ik vorige week mijn ouders belde, zeiden ze geen woord over hun partijtje. Na wat heen en weer gebabbel, vroeg ik er maar eens naar. Aan mijn vader, die ik eerst aan de telefoon had, en toen aan mijn moeder. Van allebei kreeg ik als eerste reactie een hartgrondige zucht. Mijn vader vindt zijn eigen partijtje vooral veel gedoe en een grote ellende. Mijn moeder deelt die mening - haar afgrijzen ervan is nog vele malen sterker. Daarom viert ze haar verjaardag, die pas in juli is, tegelijk met die van mijn vader. "Anders krijg ik weer al die mensen over de vloer, ik moet er niet aan denken", zegt ze met afkeer in haar stem. Ehm - ik geloof dat ik één van die mensen ben, moeder. Ze wil komende zondag ook beslist geen cadeautje krijgen. Nee hoor, ze is tenslotte helemaal niet jarig en dat ze het toch viert is niet haar idee, dat moet nou eenmaal. Ze huivert ervan. Op de dag zelf zullen ze allebei, als ze even hun kans schoon zien, bij mij hun beklag doen en me opzadelen met hun gezucht en gesteun. Echt een heel fijne gelegenheid om naar uit te zien. Ik blijf toch nog maar even broeden op een excuus dat wel geldig is.