Babyblues

Ach, wat leuk. Ik hoor net dat de pimpelmezen bij de buurman één van hun kinders naar mij hebben vernoemd. Alleen maar vanwege mijn onvermoeibare plantenspuitoffensief tegen Kat. En misschien ook omdat ik alle vogels zo gul van struikgewas en voedsel voorzie in de tuin. Ze hadden het echt niet hoeven doen - ik word er een beetje verlegen van. Het afgelopen weekend heb ik de verrichtingen van de pimpel- en koolmezen niet kunnen volgen vanwege het uitstapje naar het noorden van het land. Eenmaal weer thuis ben ik de draad kwijt wat mijn mezen betreft. De pimpels zie ik nog steeds heen en weer vliegen tussen hun nestkastje en mijn tuin. Maar waar zijn meneer en mevrouw Koolmees gebleven? En vooral: waar zijn hun jongen? Zaterdagochtend voor vertrek hoorde ik ze nog luidkeels roepen en voerden de ouders het ene na het andere hapje aan. Het eerste dat me gisterenmiddag in de tuin opviel was de stilte. Zelfs als ik heel dichtbij de nestkast ga staan hoor ik niets, terwijl het jonge grut vrijdag nog zonder enige moeite zelfs in huis te horen was. Af en toe komt er een volwassen koolmees aanwaaien om snel iets te eten bij elkaar te scharrelen. Waar ze ook vandaan komen en weer naar toe vliegen - de nestkast is het niet. Sinds ik het eerste babykoolmeespiepje opving heb ik op het vinkentouw gezeten om vooral niets te missen van het grote uitvliegmoment. En nog geen 36 uur ben ik van huis of die beestjes pakken hun biezen. Misschien was het ook wel te optimistisch, of naïef, om te denken dat ze zouden wachten met de eerste vliegles tot ik mijn camera op het statief had geschroefd en klaargezet. Toch kan ik bijna niet geloven dat ze nu verdwenen zijn.