a²+b²=c²

Oeps - Pythagoras en Smith maken heel wat demonen wakker. Waardoor ik me weer dat angstige, onzekere en verlegen meisje van 13 à 15 jaar voel. Dat was niet de bedoeling. Maar goed, nu het zo is kan ik het maar beter niet negeren, heb ik van G. geleerd: dat leidt tot explosiegevaar. Bovendien heb ik face your fears, live your dreams altijd al een mooi motto gevonden. Wel hoop ik dat die demonen straks ook die vreselijke wiskundedocent gaan lastigvallen. Ergens tijdens de afronding van de lagere school moet ik ervan overtuigd geraakt zijn dat ik onvoldoende wist van taal en rekenen en dat zich dat tegen mij zou keren in de brugklas. Toen de eerste beginselen van wiskunde niets met rekenen van doen bleken te hebben en alles met wonderlijke tekens en formules, schrok ik me een hoedje. Overigens gold dat evenzeer voor geschiedenis, waar de juf begon over de Middeleeuwen terwijl ze liet zien dat ze in plaats van een onderbeen een prothese had. Middeleeuwen? Nooit van gehoord. De leraar Nederlands veronderstelde dat iedereen wel wist wat bijvoeglijke naamwoorden en onvoltooid tegenwoordige tijd zijn. En in de aardrijkskundeles begreep ik dat het de bedoeling was dat je niet alleen wist welke provincies Nederland heeft, maar ook waar ze liggen. Mijn achterstand wist ik snel weg te werken, zelfs voor wiskunde - totdat ik vanaf de tweede klas geconfronteerd werd met docent Van B. En bijles voor wiskunde, dat als strafwerk voelde. Als ik in de bijles eindelijk doorhad hoe het zat, dan werd dat op school onmiddellijk door van B. teniet gedaan. Al lesgevend sloop hij door de klas, terwijl ik zo onzichtbaar mogelijk probeerde te zijn. Dat hielp me nooit; altijd stond hij toch weer onverwacht naast me, trok mijn schrift of boek onder mijn handen vandaan en begon te bulderen. Ik heb meer dan eens gehuild van angst. En ik heb van angst weleens bijna in mijn broek geplast. Toen broer 1 niet met zijn juf op de lagere school kon opschieten, gingen we alledrie naar een andere school. Maar Van B. - "tja, het is een beetje een moeilijke man", zeiden mijn ouders. En dan ging ik maar weer naar bijles. Als ik die man ooit nog eens tegenkom - don't live your dreams, in dit geval.