7632,0

Door ongenoegzaam besef van verantwoordelijkheid heeft mijn fietscomputertje de geest gegeven. Maar liefst 7632,0 km zijn uit zijn geheugen gewist en dat is de schuld van de fietsenmaker. Ik mag het hem niet echt aanrekenen, vindt K. Want anderhalf jaar geleden is de eigenaar onverwacht en te jong overleden, en sindsdien leidt de zaak een kwijnend bestaan. 7632,0 km waarvan ik er heel wat met bloed, zweet en tranen heb afgelegd. Die ik alleen kon afleggen met mijn fietscomputertje als grote steun en toeverlaat. Zat ik 's ochtends al met tranen in mijn ogen op mijn crackers met appelstroop te kauwen, dan vestigde ik eenmaal op weg naar het werk mijn blik op de over-all-distance en volgde ik kilometer voor kilometer dat ik toch vooruit ging. Genoeg dagen waren er dat ik dacht: ik geef het op, ik trek het niet meer, ik blijf van nu af aan in mijn bed. Maar dan zag ik dat er een mooie stand op mijn computertje naderde - 1234,5 bijvoorbeeld, of 3838,3. En dan besloot ik door te gaan tot dat getal en bedacht ik weer een volgend streefcijfer. Of ik controleerde of de afstand naar het huis van collega E. echt nog steeds slechts 700 meter was, en niet tenminste 7 km met tegenwind, zoals het soms voelde. Zo fietste ik altijd het dal weer uit. De laatste weken was ik licht geërgerd door het apparaatje. Hij deed het wel maar toch ook niet. Volgens hem stond ik stil. Uiteindelijk kon ik niets beters verzinnen dan hem met een nieuwe batterij te verwennen. Daarvoor ging ik naar de fietsenwinkel - júist naar die zielige fietsenzaak die me al eens slecht werk en een hoge rekening had geleverd. Hup - zonder enige voorzorgsmaatregel wipte de fietsenmaker de batterij eruit om vervolgens op zijn gemak te kijken of hij eigenlijk wel een nieuw exemplaar had. Nee, dat had hij niet. En toen was mijn computertje zijn geheugen al kwijtgeraakt. Ik zag zo uit naar 7777,7.