Yeah!

Het schijnt dat ik vanmiddag een liedje ga zingen. En plein public. Niet in mijn eentje. Maar toch. Ik heb zelfs geholpen met het uitkiezen van de melodie. Natuurlijk droomde ik er vroeger van om in TopPop (yeah!) op te treden. Hoewel ik vooral en liever en in de eerste plaats schrijver werd en journalist. Maar goed. Zingen dus. In het diepste geheim zing ik graag. Als ik alleen met de auto op pad ben bijvoorbeeld - maar niet als ik stilsta voor een verkeerslicht en andere automobilisten me kunnen zien zingen. En thuis, als ik alleen ben en heel soms, als ik echt een goeie bui heb, als K. ook thuis is. Want hoe graag ik ook zing, ik schaam me er dood voor en daarnaast is het ten strengste verboden en dreigen er represailles als ik betrapt word. Zo was dat althans ooit. Broer 1 werd vroeger sowieso kwaad als hij ook maar iets van geluid uit mij hoorde komen. Zelfs mijn ademhaling was hem te veel. Hij werd woedend als ik muziek draaide of de radio aan had - dan stormde hij mijn kamer in om alles uit te zetten. En hij werd bloedlink als ik meezong. Dat deed teveel pijn aan zijn oren, brulde hij dan. En dan ramde hij mijn kamerdeur open, trok alle stekkers eruit en dreigde mij in elkaar te slaan als ik niet ophield. Dat mijn moeder dit betitelde als teken van genegenheid van hem voor mij, is inmiddels wel bekend. Overigens moet ik toegeven dat ik bepaald niet zuiver zing. Van angst krijg je nou eenmaal een bibberig en schril stemgeluid. Dus. Het mailtje met de muziek en de tekst voor vanmiddag ("om te oefenen") heb ik weggegooid. Paniekreactie. Collega B., die met pensioen gaat, wilde al liever niet teveel poeha. Dus ik denk dat ze het niet erg vindt als ik maar wat playback. Net zoals vroeger bij TopPop (yeah!).