Waar

A., mijn collega, is hoogst verbaasd als ik vertel dat ik toch een beetje zenuwachtig ben voor de presentatie. Dat had ze niet achter me gezocht. 't Is niet vanwege het babbeltje dat ik houden moet. Dat schud ik bij wijze van spreken zo uit mijn mouw. Ik zal mijn aantekeningen niet nodig hebben. Ik weet dat ik ga blozen van mijn kleine teen tot mijn kruin: jammer dan. Nee, waar ik mee zit, dat is mijn belabberde oriëntatievermogen. Ik ben bang dat ik niet kan vinden waar ik moet zijn. Ook al ben ik er al eens geweest - en toen verdwaalde ik in het ingewikkelde gangenstelsel van het gebouw. Alles lijkt er ook op elkaar. Je hebt mensen die altijd precies weten waar ze vandaan komen en waar ze zijn en waar ze naar toe gaan. Vraag ze waar de zon opkomt en ze wijzen in de goede richting. Knap vind ik dat. Als ik naar de kapper ga - amper een kilometer vanaf huis - verdwaal ik nog net niet, maar krijg ik het wel altijd voor elkaar om een enorme omweg te maken. Als ik uit een winkel kom, heb ik geen idee meer waar ik vandaan kwam. Dus vaak loop ik niet verder, maar juist weer terug. Daar lijd ik niet onder, hoor. Het duurt wel even voordat ik in de gaten heb dat ik de winkels die ik passeer al had gezien. Tot dat moment ben ik in de veronderstelling dat ik allerlei nieuws en leuks ontdek - en maak ik mezelf gelukkig met niets. Laatst met Hond in de duinen raakte ik wel bijna in paniek. Ik dacht dat ik het rondje dat we wandelden wel kende, en ik dacht ook dat ik had opgelet. Maar nadat ik was afgeleid door een buizerd en een groep konijnen, wist ik niet meer zeker of ik nou de groene paaltjes volgde of de blauwe. De auto had ik gelukkig dichtbij de ingang van het duingebied geparkeerd. Niet alleen was ik moe omdat Hond en ik langer hadden gelopen dan gepland. Ook het terugvinden van auto of fiets gaat nogal eens mis. Ik moet er rustig de tijd voor nemen om te bedenken waar ik mijn voertuig gelaten heb, en dan moet ik er nog zien te komen - en bij voorkeur rechtstreeks. Het vinden van de presentatieruimte ging probleemloos. Bijna. Ik liep alleen maar vast op de afdeling Grondzaken. Ach, zo kom je nog eens ergens.