Al geeft ze ruiterlijk toe dat ze niet deskundig is op dat gebied, en wisten twee wél ter zake kundige psychiaters zeker dat ze er naast zat: J. blijft erbij dat ik net zo goed Asperger kan hebben. Want ik hou niet van dingen in groepsverband, bijvoorbeeld. Sociaal gedoe is niet altijd mijn kopje thee. En communicatief zou ik me soms niet goed raad weten. Dat laatste is inderdaad het geval als ik een mailtje krijg van mijn ouders. Mijn nichtje N. gaat trouwen, melden ze. Ik heb het goeie mens sinds mijn twaalfde niet meer gezien, omdat mijn ouders het toen te ingewikkeld begonnen te vinden om hun kinderen te vragen of ze meegingen op familiebezoek. En dus lieten ze ons voortaan maar thuis. Het is vrij zeker dat mijn nicht, die trouwens ook al een jaar of 36 is en twee kinderen heeft, niet op mij op haar trouwpartij zit te wachten. Dan had ze me namelijk zelf wel een uitnodiging gestuurd. Dus inderdaad sta ik in dit geval even met mijn mond vol tanden. Vooral als het mailtje nog een andere mededeling blijkt te bevatten. En die klinkt zo afstandelijk dat ik moet nakijken aan wie de mail eigenlijk gericht is. Ja, toch alleen aan mij en de broers. Ze vieren gezamenlijk hun verjaardag, mijn ouders. Dat staat er. Dat is alles wat er staat. Ik krijg het maar niet voor elkaar om te wennen aan hun manier van communiceren, en ik heb geen idee wat nu de bedoeling is. En ligt dat nou aan mij? "Ja maar MarsMania", hoor ik J. ter verdediging van haar standpunt aandragen, "Je hecht je toch ook zo moeilijk, en dat al van jongs af aan." Ho ho. Mag ik even kwijt dat de personen aan wie ik mij als klein kind diende te hechten letterlijk danwel figuurlijk niet bereikbaar waren? Toch is het bijna een beetje jammer om geen autist zijn. Tegenwoordig is het zomaar hip om zoiets als Asperger te hebben. En word je ineens gezien als een vat vol talenten in plaats van een gestoorde zonderling. Zie de Volkskrant van afgelopen vrijdag. Verdorie. Weer een kans gemist om trendy te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten