Stom (2)

Je hoeft maar twee keer op mysterieuze wijze bijna ten onder te gaan om vooralsnog voor altijd bang te zijn dat het weer gebeurt. Dat is hoe het bij mij werkt, in elk geval. Voortdurend scan ik mezelf van top tot teen om te checken of alles nog normaal voelt. Mijn relativeringsvermogen heeft zich teruggetrokken, en dus is het zo'n beetje onmogelijk om objectief te beoordelen of wat ik voel normaal is. Ben ik duizelig of wiegt het touwtje van de zonwering gewoon een beetje heen en weer? Is die koffie zo vies of is er iets mis met mijn smaak? Is het hier echt koud of ligt het aan mij? Omdat de verschijnselen van gisteren en afgelopen maandag sterk op hongerklop lijken, gebruik ik mijn pauze om een grote voorraad noodrantsoen in te slaan. Aldus tot de tanden toe bewapend met druivensuikerpastilles, bananen, appels en volkoren-koeken-met-rozijnen-in-handige-meeneemverpakking durf ik het aan om alsnog met Hond de wandeling over de dijk te maken. Dat wil zeggen, eigenlijk durf ik het helemaal niet, maar ik wil er niet aan toegeven. En gelukkig biedt de route naar de dijk geen enkele ontsnappingsmogelijkheid. Ik kan alleen maar rechtdoor dus rechtdoor gaan we. Natuurlijk ben ik er ter plekke van overtuigd dat ik toch weer onderuit ga, maar een banaan houdt me op de been en uiteindelijk ben ik net zo blij als Hond. Wat heerlijk, al die ruimte om ons heen. En het gesnater van de ganzen, futen en scholeksters in plaats van het gekrijs van de halsbandparkieten in het bos. Toch ben ik veel te opgelucht om weer thuis te zijn. This sucks.