Giftig

Mijn moeder kan mij enorm op de kast jagen met haar anti-medicijnentirade. " 't Is allemaal gif", zegt ze over medicijnen. "Je wordt er door vergiftigd, door die medicijnen." Argumenten hiervoor kan ze trouwens niet noemen. Liever ziet ze me kennelijk depressief en angstig en onrustig en manisch. En blijkbaar vindt ze zichzelf reuze gezond, al leeft ze al decennialang op twee korstjes brood per dag en een minuscuul hapje avondeten. Zich ondertussen onzeker voelend en bang en somber en niets waard en wantrouwig en paranoïde. Als ze mij daarmee niet zo had lastig gevallen had ze alle recht gehad om op die manier haar leven te leven. En kon ze wat mij betreft tekeer gaan over medicijnen zoveel als ze wilde. Maar nu heb ik er meestal zin in om haar hardhandig het zwijgen op te leggen als ze weer begint. Toch vrees ik dat ik me heel erg niet van harte en zeer schoorvoetend een klein beetje bij haar moet aansluiten, wat haar pillenprotest betreft. Dit nadat ik vanochtend weer overvallen werd door een zweetaanval waarbij vergeleken de Niagara Falls niets voorstellen, met daarbij een gevoel van algehele acute slapte en bibberigheid. Een gevoel van meer dood dan levend, zeg maar. Uren later kon ik via internet vaststellen dat mijn drie soorten pillen behoorlijk rottig combineren. Het kan uiteindelijk goed gaan, na de gewenningsperiode, maar het kan ook heel erg fout gaan. En in dat geval, mevrouw moeder, alleen in dat geval heb jij eventjes gelijk.