Oren

Het komt ons niet uit om op die zondag als iedereen gaat naar oma te gaan. Oma maakt het niet veel uit. Ze weet alleen niet hoe het moet op de dag die we voorstellen om wel te komen, want de orenman komt ook en ze weet niet hoe laat. De gehoorapparaten die ze sinds kort heeft, werken niet goed en orenmans komt andere aanmeten. We laten daarom maar in het midden hoe laat we komen en als we 's ochtends even na tien uur voor de deur staan, is ze blij verrast. En wij ook om zo'n heel andere oma aan te treffen dan als de hele familie erbij is. Geïnteresseerder. Zachter. Net als we beginnen te denken om weer op te stappen, meldt orenmans zich. Ze heeft de nieuwe gehoorapparaatjes nog niet in of we zien weer een andere oma. Eentje die alles hoort, rustig praat en je niet halverwege onderbreekt. Ik moet er even aan wennen om niet meer hard te hoeven praten. Maar het lijkt of oma het doodnormaal vindt om nu alles goed te horen. Alsof ze nooit slechthorend is geweest. Als orenmans weg is en wij ook gaan, krijgen we een hele dikke knuffel. "O, ik ben zó blij dat jullie er waren", zegt ze.

Wij ook.