Onrust

Er was ooit een tijd dat ik me weleens verveelde. Dat ik gewoon niets te doen had en maar wat rondhing in huis. Er was ook ooit een tijd dat ik de hele dag kon doorbrengen met een boek. Lekker lezen en verder niets. De laatste tijd word ik regelmatig wanhopig van alles dat ik zou willen doen. Ik wil boeken lezen. Ik wil de krant lezen. Ik vind het leuk om met Hond een stuk te wandelen. Ik ben druk met mijn vogelvriendjes. Ik wil ook weer eens iets naaien. Ik zou veel meer willen schrijven. Fotograferen doe ik tussen de bedrijven door, anders komt het er niet van. En de tuin. Het gaat te ver om te zeggen dat tuinieren een hobby is geworden, maar mijn warme belangstelling heeft het wel. Ik wil ook wel eens een keer helemaal niets doen. En dan zijn er nog talloze kleine ditjes en datjes die ik wil. Plus een heleboel dingen die moeten. De was. Strijken. Stofzuigen. Koken. Ik wil trouwens ook wel weer eens iets nieuws koken of een taart bakken. Boodschappen. Opruimen. Mijn opdrachtjes voor ggz-G. Als ik er ook nog aan toe wil komen om eindelijk met H. af te spreken, en met L., en om dat museum met C. te bezoeken, en om andere mensen te zien, dan moet ik er nu echt dringend aan beginnen om een hele strakke planning van uur tot uur te gaan maken. Dagen dat het regent kunnen zo fijn zijn. Een aantal activiteiten valt dan vanzelf af. Geen grote wandeling met Hond. De vogels laten zich nauwelijks zien. Aan de tuin doe ik maar even niets. Hetzelfde geldt als de zon schijnt. Natuurlijk hoef ik dan niet binnen te gaan zitten naaien. En laat het huishouden ook maar even voor wat het is. Het is veel makkelijker om een uur of wat met mijn boek weg te dromen. Totdat ik een onkruidje of een dor blaadje of een slak in het vizier krijg - het is weer gedaan met de rust. Verveling, ik weet niet eens meer hoe het voelt. Maar ik verlang er hevig naar.