Bojoura

"Bojoura! Bojoura! Bojoura!" Ik heb geen idee welk meisje achter deze exotische naam schuilgaat, maar duidelijk is dat een ander meisje ontzettend graag met haar wil spelen. En dat lijkt niet wederzijds te zijn. "Bojoura! Kom je nou nog!" "Bojoura, wanneer speel je nou eens met mij! Je speelt de hele tijd al met die anderen!" "Bojoura! Bojoura! Bojoura!" Het roepende meisje weet wel van aanhouden, maar Bojoura ook. Ze geeft geen krimp. "Bojoura! Wanneer kom je me nou helpen!" "Bojoura! Je had beloofd dat je zou komen helpen!" "Bojoura, kom nou eens een keer!" Het roepende meisje gooit van alles in de strijd, maar zonder resultaat. "Bojoura! Bojoura! Bojoura!" Ik krijg de neiging om te gaan kijken wie deze bijzondere jongedame is, en wie het roepende meisje is. Maar ik beheers me. Ik vrees dat ik stichtelijke woorden zou gaan zeggen tegen het roepende kind en dat is helemaal mijn taak niet. "Bo-ho-jou-hoe-ra!" Voor het eerst hoor ik nu ongeduld. Ik stel me een stampvoetend kind voor. Die Bojoura laat zich niet zomaar commanderen, en het roepertje wil op haar wenken bediend worden. Mijn beeld van het tweetal kantelt. Roepertje zou ook naar Bojoura toe kunnen gaan. Aan het geluid dat ze produceert hoor ik dat ze steeds op dezelfde plek is blijven staan. "Bojoura! Ben je doof ofzo?" Deze tekst heeft Roepertje niet van zichzelf, daar is ze te jong voor. Het is een zinnetje dat ik onze achterbuurman nogal eens tegen zijn zoontje hoor zeggen. Vanwege de plek waar de stem vandaan komt, vermoedde ik al dat Roepertje mijn achterbuurmeisje is. En die is pas zes geworden, zag ik aan een ballon die voor haar slaapkamerraam hangt. Bojoura blijkt niet doof te zijn, want nu reageert ze. "Is er iets?" vraagt ze met een vriendelijk stemmetje. Ze klinkt nog echt belangstellend ook. Niet alsof ze al een kwartier lang hartstochtelijk geroepen werd. Niet alsof ze Roepertje niet leuk vindt om mee te spelen. Nee, echt ongekunsteld aardig. Natuurlijk. Met zo'n meisje wil iedereen wel vriendin zijn.