Klaar

Mijn laatste gesprek met een cliënt. Het laatste trajectplan. De laatste kwartaalrapportage. Nog wat mailtjes naar externe relaties. Mijn caseload was al aardig uitgedund sinds ik voor de helft van de week webmaster ben, en de gegevens van mijn cliënten blijken nu met gemak in één ordner te passen. Dat waren er ooit vier die uitpuilden. Ik bedenk dat ik een verhuisdoos bij de huishoudelijke dienst kan vragen. Tot ik zie dat wat mee moet, niet meer is dan wat in één lade zit. Een doosje thee dat ik al te lang heb en dat ik nooit gebruik omdat er geen touwtje aan de zakjes zit. Pennen. Nog nauwelijks aangebroken notitieblokken die ik nooit kan vinden als ik ze nodig heb. Pepermunt uit een kerstpakket. Een boek over interculturele communicatie. Een rol wc-papier, gekregen van de schoonmaakster. Ter vervanging van de doos tissues die ik altijd op mijn bureau had staan. Nog geen half jaar geleden was ik ervan overtuigd dat het er niet in zat, een andere baan. Voor mijn rust en stabiliteit leek het me beter om maar niet stil te staan bij mijn ambities. En trouwens, niks mis met mijn werk voor inburgering, toch? Leuke klanten, lieve collega's. Ja. Maar dat webmasterwerk - of zal ik het maar stafmedewerker informatievoorziening noemen - is toevallig net wat leuker. Creatiever en uitdagender. Dus daarom vond ik het bepaald niet erg dat het - alweer tijdelijk - naar een volledig aantal uren uitgebreid werd. En zo zat ik daar vandaag voor het laatst in de spreekkamer. En raakte de papierbak heel snel vol. Ik voelde er nog niets bij.