Getut

O, waarom ben ik toch zo'n tuthola. Zaterdag hadden we het er nog over met A. en W.: dat je nou nooit eens iets leert van je goede ervaringen. Alle psychotherapeuten, zen-goeroes, mindfullnesstrainers, personal coaches en tjakka-schreeuwers ten spijt. Kennelijk is het mens-eigen om steeds weer opnieuw dezelfde rare gedachtenkronkels te volgen. Zó irritant. Spontaan haakte ik in op de uitnodiging van C. om zondag mee te gaan met de Ladies Walk. Ik hield nog even een slag om de arm: twintig kilometer is wel een lang stuk, ik doe mee als jullie voor de tien gaan. Maar ze gingen niet voor de tien en toch leek het me nog leuk. Voor de zekerheid wierp ik nog maar een voorbehoud op: ik doe mee als het geen rotweer is. Maar het wordt geen rotweer, zoals het er nu naar uit ziet. Dus toen ik gisterochtend een sms'je zag van C.: "P. stelt voor om 10 uur bij de W." - vloeide het antwoord zo uit mijn duim: "Is goed! Tot dan!" Verdomme. En wat zeur ik dan toch sinds dat sms'je door de lucht naar de telefoon van C. vloog. Van geen van de afspraken met C. - maar daar kan je ook invullen L. of H. of A. en W. of M. of S., bijvoorbeeld - van geen van die afspraken heb ik ooit spijt gehad. Nooit viel het tegen. Altijd was het gezellig. Oók al die keren dat ik van te voren, net als nu, zat te piepen. Dat bedenk ik heus wel, maar het legt helemaal geen gewicht in de schaal, het wordt volledig overschaduwd door allerlei irreële hersenspinsels. En die gaan in mijn hoofd blijven tot ik zondag opsta. Ik zou me druk moeten maken over die 20 km. Met Hond wandel ik veel, maar dat benadert in de verste verte niet die afstand. En ik zou me moeten afvragen welke kleding ik aantrek: iets dat comfortabel is, en niet te warm, en ook niet te koud. Wat neem ik mee onderweg? Hoeveel te drinken en wat te eten? Dat zou me moeten bezighouden. Nee. In plaats daarvan denk ik steeds: hoe zeg ik dit af. Ik wíl dit helemaal niet afzeggen - hallo hoofd, contact!