Identiteit

Hebben dieren stemmingen? Zijn ze zich bewust van hun identiteit? En kunnen ze dan ook een identiteitscrisis hebben? De cavia's die ik heb gehad, herinner ik me alle vijf als treurige diertjes. Altijd worden ze omschreven als uiterst vriendelijk, maar bij mij komt het woord dociel op als beter passend. Dociel en treurig. Hond is behoorlijk gelijkmatig wat haar humeur betreft. Dat wil zeggen: ze is altijd blij, nog blijer of superblij. Nooit chagrijnig. Wel wat angst hier en daar. En soms is ze kwijt wat ze is. Als ze katten ziet bijvoorbeeld. Het wil er maar niet in dat je als hond niet met katten omgaat. Blijkbaar voelt ze zich op die momenten meer kat, totdat zo'n kat de nageltjes in de neus van Hond zet. Dan weet ze het weer, dat ze een hond is. Duidelijk is ook meteen dat de kat weet dat 'ie een kat is. En dan heb ik nog mijn domme gansje, of misschien was het een lelijk eendje. Begin deze week zag ik hem voor het eerst, hoog in een boom in het bos; onhandig probeerde hij in evenwicht te blijven. Zwemvliezen zijn overduidelijk niet gemaakt om mee op takken te zitten. Om hem heen een groep onrustig krijsende kauwen: wat doet die rare kraai in ons midden? Maar de eend wist het zeker, al had hij wel wat hoogtevrees en kon hij nog niet genieten van het spectaculaire uitzicht. Vanochtend zag ik hem weer, boven in een boom waarin halsbandparkieten een nest hebben en die door de kauwen als uitkijkpost gebruik wordt. Op zijn dooie gemakje zat hij daar te slapen, de snavel onder een vleugel gestoken. Ook de kauwen zitten erbij alsof het heel gebruikelijk is, zo'n eend in hun midden. Ach, wat heerlijk eenvoudig is het leven voor sommigen.

By the way: "Identiteit is weten wie je bent omdat je hondje je herkent." (Gertrude Stein)