Bank

In een artikel in de krant lees ik ’s ochtends dat de herseninhoud van een driejarig emotioneel verwaarloosd kind bijna twee keer zo klein is als van een kind waar niets mee aan de hand is. Goh. En dat terwijl K. altijd beweert dat mijn hoofd zo groot is. Vandaar dat ik vaak hoofdpijn heb had. Mijn hersens schudden simpelweg teveel heen en weer in dat enorme hoofd van mij. Daarbij is het voor die kleine hersentjes natuurlijk veel harder werken om toch een beetje leuk mee te komen. Dat zal de reden zijn voor de eeuwige vermoeidheid. Mooi. Alles verklaard, alles opgelost. ’s Middags helpt ggz-G. me uit deze droom. Niks opgelost, het gaat niet goed zoals ik bezig ben, ik ben veel te gespannen en veel te onrustig. Ja. Zoiets zei de psych vorige week ook al. Ik zou, zegt G., meer actief rust moeten nemen. Dat is een moeilijke opdracht voor mij en mijn mini-brein. Want hamerde iedereen er nou juist niet altijd op dat ik vooral dingen moet blijven doen? Was het hoekje van de bank niet juist verboden terrein omdat ik daar maar zou wegglijden in een steeds dieper dal? Inderdaad is dat zo bij depressies. Maar nu ik borderliner ben borderline blijk te hebben, gelden er andere regels. Dus beland ik aan het eind van de middag met dit nieuwe inzicht en een tijdschrift op die befaamde bank die ik zo meed. Om direct weer verrast op te springen: in een artikel in het tijdschrift lees ik dat er een direct verband bestaat tussen jeugdtrauma en hoofdpijn. Goh.