Verkocht

Anderhalf jaar stond het leeg, het huisje. Het eerste jaar waren er niet eens kijkers voor. Pas na afgelopen zomer ontstond er enige belangstelling, maar zo aarzelend dat ik me afvroeg of er iets grondig mis was met het huisje. Aan de buitenkant zag het er toch prima uit. Dinsdag, kauwend op mijn eerste ontbijt na de terugkeer uit Spanje, en naar buiten starend, zag ik ineens dat er geklust werd in het huisje. Een jong stelletje gaat er, zo te zien, in wonen. Vooral hij was er erg druk mee: in razend tempo worden takjes aangevlogen. Eerst keurige kleine takjes waarmee hij gemakkelijk door de opening naar binnen kan wippen. Of het overmoed is of ongeduld - of omdat hij indruk wil maken op zijn vrouwtje dat vanuit de appelboom zit toe te kijken: met een snavel vol veel te grote takjes komt hij aanvliegen. "Hé suffie, dat gaat niet lukken", zeg ik zachtjes. "Die passen toch niet door dat gat." Daar komt hij zelf ook achter. Recht door de opening in gaat ook na drie pogingen niet. Bij die derde poging fladdert hij gefrustreerd met zijn vleugels. En bedenkt hij tegelijkertijd de oplossing: eerst overdwars de takjes naar binnen gooien, en dan gauw zelf er achteraan. Met van trots glimmende oogjes komt hij weer naar buiten. Met al die takjes in verschillende afmetingen wordt het echt mooi, je ziet het hem denken. Sinds donderdagochtend mag zijn vrouwtje ook af en toe naar binnen. Ze moet het werk keuren. Is het zacht genoeg, en tegelijkertijd voldoende stevig? Kan ze er al haar eitjes kwijt? Behalve takjes voert het mannetje nu ook stukjes mos aan. En soms zie ik het vrouwtje rommelen met grassprietjes. De accessoires, zeg maar. Het wordt vast een waar paleis. Het nestkastje in mijn achtertuin met het verliefde koolmezenstelletje, het is mijn steuntje in de rug om weer in contact met de werkelijkheid te komen.