Boekenweek

Omdat het Boekenweek is, mag ik van mezelf een boek kopen. Dat zeg ik eigenlijk verkeerd want ik mag van mezelf te pas en te onpas boeken kopen. Een vers, nieuw, nog ongelezen, niet eerder geopend en naar drukinkt geurend boek is één van de meest troostende dingen die ik kan verzinnen. En zo ligt er al een stapeltje van een stuk of zes boeken op me te wachten als ik vanwege de Boekenweek dus weer iets mag aanschaffen. Alleen: zolang er iets helemaal niet klopt met mijn waarneming van de wereld om me heen, is het onmogelijk om te lezen. In de tijd dat ik het konijn met de bril zag en de verkeersborden met onleesbare plaatsnamen, las ik 'De Quincunx' van Charles Palliser. In paperbackeditie met een lila omslag. En naast het zien van het bebrilde konijn en de vreemde plaatsnamen, had ik voortdurend het gevoel dat die lila kaft om mij heen zat. En liepen de hoofdfiguren uit het boek me steeds voor de voeten. Sindsdien durf ik niet meer te lezen in tijden van realiteitsvervorming. Maar wat een geluk dat er een boek is dat ik al zo lang wilde kopen en wat ik niet deed omdat het weer zo'n typisch alles-of-niets borderlinesymptoom leek. Ik heb er immers al drie en mocht dat niet compleet zijn dan kan ik verder zoeken op internet. Of naar de bieb gaan. 'Dorrestijns Vogelgids' van Hans Dorrestijn bedoel ik. Terwijl mijn nestje-bouwende koolmeesvriendjes me steeds goed om me heen laten kijken, vermaakt de somberste cabaretier van Nederland me met heerlijke verhalen over vogeltjes. Een klein feestje in deze klotedagen.