Normaal

Hoe vertel ik het mijn ouders? Sinds maandag heb ik deze vraag genegeerd, maar hij wordt onvermijdelijk als het al verwachtte sms'je binnenkomt. "Mooi weer? Hoe laat morgen weer thuis?", lees ik. Ik antwoord dat we eerder zijn teruggekomen en dat ik nog wel bel. Don't call us, we'll call you, bedoel ik. Even uitstel van executie. Het mag niet baten. Terwijl ik nog in gedachten voor me zie hoe mijn zinnen zich als slangen door ondergrondse buizen bewegen richting de telefoon van mijn vader, rinkelt mijn mobiel al. Doordat ze te hard praat en door de manier waarop ze articuleert, hoor ik direct dat mijn moeder in alle staten is. Kort vertel ik wat de reden is van onze vervroegde terugkeer. "Ja, logisch", zegt mijn moeder, "met dat weer zou iedereen -". Ik onderbreek haar. "Het was niet het weer. Ik was het. Ook met zon zou ik me precies zo hebben gevoeld." Ik ontkom er niet aan om nu ook maar eens te vertellen over de overstap naar de ggz en de borderline-diagnose. "O, is het nu weer borderline", schampert mijn moeder. "Ook normale mensen hebben klachten zoals jij hoor, en als je dan ook nog eens moe bent, dan is het allemaal heel gewoon. Dat heb ik ook." Ja, dat heb jij ook, denk ik, dat is nu precies de kern van het hele probleem. Dat jij het allemaal ook hebt en dat je net doet alsof dat normaal is. Dat iedereen gek is behalve jij. Wás de wereld maar zo overzichtelijk.