Moederlief blijkt nieuwe noten op haar zang te hebben. Dat gepruttel dat normale mensen ook hebben wat ik heb - dat kende ik al van haar. En ik kende het trouwens ook van een heleboel andere mensen. Het schijnt als troost bedoeld te zijn, maar het is de ergste klap die je kan uitdelen. Dus als normale mensen bepaalde klachten hebben die ik ook heb, ben ik niet normaal omdat ik er last van heb? Moet ik er blij van worden dat misschien de achterbuurman zich ook een vreemde in zijn eigen omgeving zit te voelen, maar godzijdank toch normaal is omdat er van hem toevallig geen dossier bij de ggz ligt? Pff. Ik ben niet helemaal goed misschien, maar ik ben absoluut niet gek. Of je dat even onthoudt.
Goed. Het nieuwe stokpaardje van mijn moeder. "Het is natuurlijk ook nog die verhuizing", zegt ze. Huh, verhuizing? Ben ik verhuisd? O - díe verhuizing, naar dit dorp, anderhalf jaar geleden. Mijn verbijsterde zwijgen vat mijn moeder op als aanmoediging om oeverloos door te redeneren. "Ik was er steeds al bang voor, zo'n verhuizing, dat heeft hele grote gevolgen hoor." Ik probeer rustig te blijven door naar Hond te kijken, die met het puntje van haar tong uit haar bek ligt te snurken. "Zeker voor iemand als jij is dat natuurlijk heel ingrijpend. Dat blijft heel lang in je zitten, zo'n grote stap." Het is dat ik totaal flabbergasted ben over deze inzichten. En dat ik me deze dagen niet al te vrolijk voel. Anders was ik lang en hard in schaterlachen uitgebarsten.
Please note: De laatste keer dat mijn moeder verhuisde, was in 1966. De inrichting van de woonkamer van mijn ouderlijk huis is voor het laatst veranderd om en nabij 1978. Hoorde ik daar iemand het woord 'projectie' zeggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten