Allergisch

Daar gaan we weer. De mevrouw die vanuit Brussel het telefoontje pleegde over explosieven bij Ikea, maakte helemaal geen labiele indruk, zo heeft de politie verklaard. Mensen zeggen het ook weleens tegen mij: "Hè? Jij labiel? Jij komt juist zo rustig en helder over." En dat gaat dan door voor een compliment. Duh. In het geval van de telefonerende vrouw is het niet als pluim bedoeld. Ze klonk niet labiel, en was dus geloofwaardig. Ik zou zeggen: als die dame een medeplichtige was geweest, en in gewetensnood was gekomen over de te plegen aanslag, dan had ze juist ontzettend labiel moeten klinken (hoe dat ook klinkt - ben je dan de hele tijd aan het huilen en gillen?). Het is niet niks om je makkers te verraden. Het is echt mijn allergie, dit soort gedoe. Als je labiel, of depressief, of boos, of verdrietig, of whatever bent - dan moet je je wel zo gedragen, anders is het niet waar, zo lijkt de algemeen heersende opvatting te zijn. Zou ik kunnen functioneren als ik me gedroeg zoals ik me voel? Als een veel te klein en losgeslagen en volstrekt stuurloos rotbootje op een woeste donkere oceaan? Natuurlijk niet. Zeg eens, als jij zou struikelen en vallen, stop jij dan je handen in je zakken?

Nou dan.