Ik heb ooit mijn schoonvader hartelijk uitgelachen over een blessure die hij had. Een blessure aan zijn voet, opgelopen bij het biljarten. En niet door een bal die erop was beland of door een keu waarmee een vervelende tegenspeler hem te lijf was gegaan. Nee. Gewoon puur door overbelasting, zoals dat vaak gaat bij blessures. Daags voor onze vakantie had ik van de ene dag op de andere een pijnlijke voet. Te fanatiek met mijn hondje gewandeld, dacht ik, in het kader van onze strijd tegen haar (en mijn) overtollige pondjes. Op vakantie was er in de verste verte geen pijntje te bekennen aan mijn voet. Maar wat wil je, dacht ik, 36 uur slapen vanwege migraine helpt ongetwijfeld ook tegen zere pootjes. En vervolgens vergat ik dit klein blessureleed volledig. Totdat ik de eerste heerlijke nacht in mijn eigen lieve bedje thuis had doorgebracht. Ik hoefde niet eens op te staan om te voelen dat de pijn in alle hevigheid terug was. Zonder ook nog maar één stap met Hond gezet te hebben. Een mysterie. Al snel kreeg ik zo mijn vermoedens en vannacht heb ik de boosdoener op heterdaad betrapt. Van alles kan je zeggen over de Gran Canarische ellende, maar van één ding had ik geen last: van mijn nachtelijke balletcarrière. De rusteloze, schoppende, draaiende, strekkende, buigende en aanspannende benen. Het dansen beperkt zich tegenwoordig, ontdekte ik vannacht, tot één ledemaat. Mijn arme, o zo pijnlijke linkervoet. Nu mag mijn schoonvader mij uitlachen. Want wie raakt er nou geblesseerd van in bed liggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten