IJsvogel

Hond heeft het voorjaar in haar koppie. In elke sloot die we passeren wil ze even badderen. Gelukkig werkt mijn hoofd weer zo'n beetje zoals het moet en ben ik alert, en kan ik telkens een waterballet voorkomen. Maar tijdens één moment van onoplettendheid - ik werd even afgeleid door zo'n blauw ijsvogelwondertje - grijpt Hond haar kans en stapt ze gedecideerd de sloot in. En helaas betreft het een sloot die niet al te fris ruikt: een indringende putlucht bereikt mijn neus. Ooit was er een tijd dat Hond nog weleens losliep. We woonden nog in ons vorige huis en het zal ook rond deze tijd van het jaar zijn geweest. K. had namelijk net ons minuscule binnenplaatsje witgekalkt, een jaarlijks terugkerend ritueel vlak voor de lente begon. Ik ging Hond uitlaten en liet haar dus loslopen - met een paar ferme sprongen verdween ze uit mijn gezichtsveld. En bleef ze uit mijn gezichtsveld. En was het me volslagen onduidelijk waar het beest gebleven was. Geen enkele reactie volgde op mijn roepen. Lichte wanhoop overviel me. Wat nu? Vroeg of laat zou ze wel weer terugkomen, probeerde ik mezelf te overtuigen. Ik weet niet hoe lang ik al stond te wachten en te wanhopen toen er een hond opdook. Eentje met het postuur van Hond, maar pikzwart - Hond is zwartwit gevlekt. Ik hoopte dat Hond er achteraan zou komen, dus ik tuurde in de richting waar Zwartje vandaan kwam. En merkte niet direct dat Zwartje vertrouwelijk aan mijn voeten was gaan liggen. Toen zag ik het pas - Zwartje was Hond! En dat zwart was vieze stinkende modder uit een vieze stinkende sloot. Op het zo mooi wit geverfde plaatsje schudde Hond zich even lekker uit. Zo had ook K. nog wat plezier van de kortstondige metamorfose. Vandaag blijft de schade beperkt tot smoezelige pootjes. Overigens heb ik de afgelopen maanden meer ijsvogeltjes gezien dan mussen - en toch maakt mijn hart telkens weer een sprongetje van blijdschap.