Stom

Naarmate de Zaterdag-Met-De-Drie-Verjaardagen dichterbij kwam, vroeg ik het me steeds vaker af: wat is het toch dat me zo zenuwachtig maakt voor dat soort gelegenheden? Waar ben ik toch zo bang voor? En hoe verhoudt dit zich tot het borderlinegebeuren - of heeft het er niets mee te maken? Met twee van de drie verjaardagen was niets mis: daar zouden leuke mensen zijn die ik graag wilde zien. So girlie, vroeg ik mezelf, what's the fuss all about?

Nou, dat ik vrij zeker weet dat ik stom ben, en stom kijk, en stomme dingen zeg, met een stomme stem. Het blijkt een erg hardnekkige opvatting te zijn, maar goed - misschien is het ook wel overtuigend als je een groot deel van je leven hebt gehoord dat elk geluid dat uit je komt herrie is en pijn doet aan je oren. Inmiddels kan ik een aardig potje meelullen als het moet en is mijn angst helemaal niet te zien. Maar des te meer is die voor mij te voelen. Ik kan er kennelijk aardig mee omgaan en dat is puur te danken aan het ouder worden. Maar hoe kon ik vergeten dat ik vroeger op school Vrouwtje Appelwang werd genoemd omdat ik altijd bloosde. Dat ik in mijn eerste drie banen geen mond opendeed in vergaderingen en van die overleggen niets meekreeg omdat ik het heel druk had met de vraag: hoe overleef ik mijn beurt tijdens de rondvraag? Tja, verlegen en onzeker - these are still my middle names.